قصه پر غصه بیمارستان امام حسن مجتبای آران و بیدگل

دیدبان کویر – مهدی آریا: چند شب پیش همایش هم اندیشی تجهیز و راه اندازی و تجلیل از خیرین پروژه بیمارستان امام حسن آران و بیدگل با حضور جمعی از خیرین و مسوولان شهرستان آران و بیدگل برگزار شد.

جلسه ای که در آن قرار بود تا آنجا که در توان خیرین شهرستان می باشد، منابع مالی جهت تکمیل و تجهیز و راه اندازی بیمارستانی که مردم منطقه بیش از یک دهه انتظار آنرا می کشند، تامین شود.

بیمارستانی که تا چند سال پیش و در ابتدای وزارت «سعید نمکی»؛ وزیر کاشانی سابق بهداشت قرار بود با ۲۰ میلیارد تومان تکمیل و راه اندازی شود، نیاز به ۱۶۰ میلیارد تومان بودجه دارد. البته با نرخ دلار زیر ۶۰ هزار تومان که مربوط به چند وقت پیش بود.

نگارنده مطلب به عنوان خبرنگاری که سالهاست در مراسم های بازدید انواع و اقسام مسوولان از مدیران کل گرفته تا استاندار و وزیر به این بیمارستان جهت پوشش خبری آن حضور داشته ام، از نزدیک شاهد و ناظر وعده و وعیدهای مختلف آنها بوده ام.

آخرین مورد آن هم بازدید «بهرام عین اللهی»؛ وزیر فعلی بهداشت و درمان است که قول داده بود تا در دهه فجر سال ۱۴۰۲، این بیمارستان تکمیل و راه اندازی شود. ولی در اردیبهشت ۱۴۰۳، خیرین شهرستان آران و بیدگل باید دور هم جمع شوند و خودشان آستینشان را بالا بزنند و ۱۶۰ میلیارد تومان کسری بودجه فعلی آنرا تا آنجا که می توانند، تامین کنند.

یکی از صحنه های زیبا و تاثیرگذار این مراسم درآوردن النگو و اهدای آن توسط مادر شهید شمس الدین بود. مادری که، جگرگوشه خود را تقدیم این کشور و ملت کرده بودند، علاوه بر اهدای یک میلیارد تومان پول نقد، النگوی خود را نیز از دست درآورد و تقدیم کرد. تنها خواسته او هم نثار فاتحه ای برای فرزند شهیدش بود و بس. دعایش هم خوشبختی همه جوانان بود.

بارها و بارها این فیلم را دیدم و اشک ریختم. برای دل پاک و بی ادعای آن مادر. برای عظمت و بزرگی این ملت. در روزهایی سخت، فرزندش را در دفاع از جان و مال و ناموس مردم کشورش، تقدیم کرد و اکنون هم النگویی که در دستشان بود را از دست درآورد و تقدیم سلامت مردم دیارش کرد.

آقای وزیر؛ آقای علوم پزشکی؛ آقایون مسوول، مدیونید. همه شما به مادر این شهید و خون تمام شهدای این مرز و بوم در طول تاریخ مدیونید. اگر این ملت از جان و مال و فرزندان خود نمی گذشتند، مطمئنا شما اکنون در این جایگاه ها نبودید.

چرا باید بیمارستانی که چند سال پیش با ۲۰ میلیارد تومان تکمیل می شده اکنون با ۱۶۰ میلیارد هم تمام نشود؟! پس این پول ها و بودجه ها کجا رفته است؟ چرا خود مردم باید از همه چیزشان مایه بگذارند که بی کفایتی و … برخی از شماها را جبران کنند؟ تا کی باید این وضعیت ادامه پیدا کند؟ آخر تا کی؟!